DeletedUser521
Guest
Στην κοιλάδα του Poenari ο ερχομός του καλοκαιριού δεν είχε τις συνήθεις μυρωδιές της φύσης, μα η γεύση του αίματος και της σκόνης σκέπαζε ολόκληρη την κοιλάδα μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Οι φωτιές από τα κατεστραμμένα χωριά από την μια μέχρι την άλλη άκρη του βασιλείου έδιωχναν το κάθε σκοτάδι της νύχτας.
Ο καλπασμός των αλόγων από τις ορδές της VVV σκέπαζε κάθε άλλο θόρυβο. Το βασίλειο έπεφτε στα χέρια τους και στα 4 σημεία του ορίζοντα.
Η ΚΤΦ γνώριζε την συντριβή και προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα τελευταία τους οχυρά. Όμως, ο πόλεμος είχε πλέον κριθεί και ήταν μονάχα ελάχιστες μάχες που απόμεναν μέχρι την επικράτηση.
INFO: Ο ιπποτισμός είναι χαρακτηριστικός μεσαιωνικός θεσμός της φεουδαρχικής κοινωνίας. Από τα πρώτα χρόνια της κλασικής αρχαιότητας, η ίδια λέξη (ιππείς) σήμαινε και τους έφιππους στρατιώτες και τα μέλη μιας ορισμένης κοινωνικής τάξης εφόσον έπρεπε να έχουν μια ορισμένη περιουσία όσοι υπηρετούσαν έφιπποι στο στρατό. Έτσι, στην αρχαία Αθήνα, οι ιππείς αποτελούσαν τη δεύτερη τάξη στην κοινωνική ιεραρχία σύμφωνα με τη νομοθεσία του Σόλωνος (αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα), ενώ στη Ρώμη οι equites που πρωτοεμφανίστηκαν τον 3ο π.Χ. αιώνα απετέλεσαν ενδιάμεση τάξη μεταξύ ευγενών και λαού.
Τελικά, οι ιππότες, ο ιπποτισμός και πολλά από τα ιδανικά τους άρχισαν να φθίνουν κατά το 15ο αιώνα εξαιτίας της αποσύνθεσης της φεουδαρχικής κοινωνίας και εξαφανίστηκαν μαζί μ’ αυτή. Οι αναφορές σε ιππότες με άσπρα άλογα τους αιώνες που ακολούθησαν, ήταν απλώς μια μελαγχολική αναδρομή σε ένα παρελθόν που τροφοδότησε τις φαντασιώσεις πολλών κορασίδων.
Τελικά, οι ιππότες, ο ιπποτισμός και πολλά από τα ιδανικά τους άρχισαν να φθίνουν κατά το 15ο αιώνα εξαιτίας της αποσύνθεσης της φεουδαρχικής κοινωνίας και εξαφανίστηκαν μαζί μ’ αυτή. Οι αναφορές σε ιππότες με άσπρα άλογα τους αιώνες που ακολούθησαν, ήταν απλώς μια μελαγχολική αναδρομή σε ένα παρελθόν που τροφοδότησε τις φαντασιώσεις πολλών κορασίδων.
- Και ξεπερνώντας το λυρικό κομμάτι και τις άχρηστες πληροφορίες της ημέρας, αν συνοψίζαμε τα όσα συνέβησαν στον κόσμο 16- «Poenari», ήταν τα εξής:
1. REV: Η μεγάλη ηττημένη. Δυνατή φυλή, fair-play με σχέδιο από την αρχή, μα δυστυχώς, μάλλον δεν πήγε καλά ο εσωτερικός συντονισμός την κρίσιμη στιγμή.
Την αδικεί κατάφωρα η 3η θέση.
2. ΚΤΦ: Στην τελική της μορφή μια φυλή με ενθουσιώδεις noobs, χωρίς καμία στρατηγική και μάλλον όλοι τους θα ήταν ικανοποιημένοι από την 3η θέση.
Όμως, οι συγκυρίες τους έφεραν να αγωνίζονται στο τέλος του κόσμου.
Έτσι, είδαμε απρόβλεπτες κινήσεις και απίστευτο αριθμό «κατακτήσεων» (αποίκησης πιο σωστά) βαρβαρικών χωριών, καθώς και ένα ρεκόρ δημιουργίας δορατοφόρων!
3. VVV: Πέρασε διάφορα κύματα ανασύνταξης και οργάνωσης των μελών της, μα διαθέτοντας ανθρώπους με περισσότερη εμπειρία, πήρε την κατάσταση στα χέρια της σε μια στιγμή που κανένας δεν την περίμενε, δημιουργώντας ένα σερί επιθέσεων και κατακτήσεων.
Στο τέλος, δυνατοί παίκτες/-ες που στηρίζονταν στις δικές τους δυνάμεις, ήταν αναμενόμενη η συνεχόμενη επέλαση και όλη αυτή η συνεχής δημιουργία επιθετικών στρατών.
Επικράτησε απολύτως δίκαια.
- Εν' κατακλείδι:
1. Η στάση της ΚΤΦ στο τέλος ήταν άσκοπη και φανέρωσε φθόνο και δειλία. Μιλάω για τις συνεχόμενες κατακτήσεις βαρβαρικών χωριών. 10-15, ο κάθε παίκτης στην 8αδα τους. Τις τελευταίες μέρες έφτασαν να πιάνουν βάρβαρα ακόμα και με 400 πόντους!
>>> Κάτι πρέπει να γίνει με αυτό. Οι ασύστολες κατακτήσεις βαρβαρικών δεν βοηθάνε ένα ευφυές παιχνίδι το οποίο απευθύνεται σε ανθρώπους με κάποιο στοιχειώδες iq.
2. Μεταφέρω από προφίλ, τα λέει όλα:
-Tι; Απλά «ένα παιχνίδι, είναι»;
- Όχι φίλοι μου. Ένα μέσο αξιολόγησης χαρακτήρων και ανθρώπινων συμπεριφορών είναι. Ένας ψυχίατρος, θα έβγαζε τρελά λεφτά εδώ μέσα!
Αυτός ο μαύρος τόπος
θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ’ αναποδογυρίσει τ’ αμάξια
θα τα φορτώσει θημωνιές από κριθάρι και σίκαλη
και τότε πάλι στις σπηλιές των ποταμών θ’ αντηχήσουν
βαριά σφυριά της υπομονής
όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
αλλά για κλαδευτήρια κι αλέτρια.
[Νίκος Γκάτσος «Ο ιππότης κι ο θάνατος» - 1976]
θα πρασινίσει κάποτε.
Το σιδερένιο χέρι του Γκετς θ’ αναποδογυρίσει τ’ αμάξια
θα τα φορτώσει θημωνιές από κριθάρι και σίκαλη
και τότε πάλι στις σπηλιές των ποταμών θ’ αντηχήσουν
βαριά σφυριά της υπομονής
όχι για δαχτυλίδια και σπαθιά
αλλά για κλαδευτήρια κι αλέτρια.
[Νίκος Γκάτσος «Ο ιππότης κι ο θάνατος» - 1976]
